Zašto su nam sela pusta ?

            Iz dana u dan ovaj problem postaje sve očigledniji, ali ono što je takođe očigledno jeste da ne redimo, apsolutno, ništa da bi (ako ne možemo preventivno djelovati) makar malo popravili ''sliku,, našeg sela. Slične ili identični problemi ne muče samo srpski narod u Republici Srpskoj, Bosni i Hercegovini, Srbiji, nego i narode u Crnoj Gori, Hrvatskoj. Razlog manifestacije fenomena egzodus ruralis u našim krajevima nije samo KPJ-u, urbanizacija i industrijalizacija, pražnjenje sela i punjenje grada. Još je u Kraljevini Jugoslaviji dr Arčibald Rajs, Švajcarac, koji je sa Srbima preživio albansku golgotu, pisao je kako će ''Srbin radije otići u grad i biti policajčić, činovničić, nego ostati na selu, na svome velkom imanju, i biti svoj na svome,, a kao što vidimo vijek kasnije - ništa se na bolje nije promjenilo. 

              Vjerovatno, već u prvi mah, mogli bi zaključiti da je problem više u ''mentalnom sklopu,,  našeg naroda do ''ekonomske situacije,,  ili nečeg sličnog. Istina jeste, da čak u 21. vijeku mnoga naša sela još nemaju pristojne puteve, nemaju električnu mrežu, telefoniju i sl. Ali ne postoji razlog koji može da opravda iseljavanje stanovništva iz prigradskih naselja, samo eto, da ne bi ih ko nazvao ''seljakom,, Dok nam oranice i njive ostruga osvaja, mladi Srbi sjede po kafićima i ispijaju jutarnje, popodnevne i večernje kafe, razlog je - posla nema u realnom sektoru - a njive zjape same. I pored toga što posla u gradu nema, ili se veoma teško dolazi do njega, što oranice služe kao zečije jazbine, Srbinu mome je draže da rovari po konteneru, da čeka tuđe odpatke, nečiju miliost, nego da sam sebi proizvede, barem onu elementarnu osnovicu za goli život. Samo ime našeg naroda ''Srbin,, potiče od staroslovenske ''Sebar, Srbljin,, što bi moglo da se prevede kao zemljin, zemljak, ili eto pa i seljak nije daleko, mi više nego bilo šta drugo na svijetu preziremo da budemo seljaci. 

Veliki, i slavni umovi našeg naroda rodile su srpske majke seljanke, rođeni su na selu, ali im opet nije smetalo da mijenjaju svijet na globalnom nivou. Društvena svijest o važnosti sela i njegovih funkcija je veoma niska, pa i samo pitanje malog nataliteta je skopčano sa pitanjem sela. Srpski seljaci prodaju svoje njive, oranice, traktore i kućice, odlaze do najbližeg grada, opštine i kupue sebi neki ''golubarnik,, na sedmom spratu gdje ima samo jedno kupatilo, kuhinjicu, sobicu i hodnik, pa taman eto, još jedno opravdanje zašto ne može imati više od jednog ili nijednog djeteta. Sam naš odnos prema seljaku je ponižavajući, uvijek doživljavamo ulogu seljaka kao nešto što nije afirmativno, skoro pa nižu rasu, kao ''glupe,, ljude, cure sa sela više vole da odu u grad za nekog koga ne vole, nego li da kopa njivu sa nekim ko može zadovoljiti njihove emotivne i nagonske potrebe - nedaj Bože da mora da muze kravu. Prirodno seljačko milijeko koje na pijaci prodaju naši seljaci je drugorazredno, dok ono što kupujemo iz Slovenije sa hrpom aditiva i konzervansa mnogo više volimo. Niste li možda jednom imali priliku da u prolazu čujete pojedince koji komentarišu vandalske akte lomljenja drvoreda platana, koji doslovno kažu ovo: ''Koji je ovo seljak uradio, da mi je samo znati odmah bi ga otjerao na planinu,, ... Ili kad vidite zdrobljenu klupu u parku, imenica ''seljak,, se obično nalazi u društvu ''konja, majmuna, narkomana, siledžije,, i sl.